ความรัก.... ทำให้คนอย่างฉันตาบอด

ความรักเป็นสิ่งที่สวยงามถ้ามันเกิดขึ้นกับใคร แต่เราต้องเลือกที่จะรักให้ถูกเวลา และโอกาส ลองอ่าน และติดตามนะคะ .....

่

ฉันสอบติดที่สถาบันราชภัฎฯ แห่งหนึ่งในเขตภาคอีสาน แต่ไม่ใช่จังหวัดบ้านเกิด ฉันต้องเก็บเสื้อผ้าไปอยู่ที่นั่นเพื่อไปเรียน ๔ ปี ปีแรกก็มีความรักกับเพื่อนชายรุ่นพี่เสียแล้ว แต่ไม่นานก็เลิกรากันไป เพราะฉันมาหลงรัก และสงสารชายคนใหม่เป็นเพื่อนนักศึกษารุ่นน้อง ซึ่งเรียนอยู่ร่วมห้องเดียวกัน เขาบอกว่า ชอบเรา เพื่อนๆ ก็ยุยงส่งเสริมให้ชอบ เราจึงคบกัน ฉันพักในหอพักของสถาบัน เขาก็เช่นกัน ก่อนหอพักปิด เราจะนัดพบและรับประทานอาหารด้วยกันเกือบทุกวัน ไปไหนก็ไปด้วยการตลอด พอปิดเทอม กลับมาบ้านก็ยังคงคอยเฝ้าคิดถึงเขา กินข้าวไม่ได้ นอนไม่หลับ อยากให้เปิดเทอมเร็วๆ

คบกันได้ไม่นานเท่าไร ก็มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง เขาคุมแบบธรรมชาติ บางครั้งฉันก็ใช้ห่วงอนามัย ไม่รู้จักการกินยาคุมกำเนิด และไม่คิดจะซื้อมากิน ถ้าเกิดความผิดพลาด (ท้อง) ขึ้นมา ทั้งตัวเอง และพ่อแม่คงอายชาวบ้านน่าดู ก็กลัวเหมือนกันนะ แต่ความอยากมันมากกว่า..การเรียนฉันกลายเป็นไม่ค่อยสนใจ ไม่อ่านหนังสือหรือท่องตำรา ว่างก็นอนเล่นอยู่ในหอพักรอเวลาเจอหน้าเขา ไปทานข้าว แล้วมาจบกันบนสรวงสวรรค์..วันๆ มีแค่นั้น! มันช่างวิเศษจริงๆ!

ชีวิตช่วงนั้นไม่มีใครมาคอยเตือนสติเลย ทุกสิ่งทุกอย่างทำไปตามใจตนเอง คิดเองทำเองหมด พอขึ้นปีที่ ๓ ก็ย้ายออกจากหอพัก ไปเช่าห้องอยู่กันแบบคู่ผัวตัวเมียเต็มรูปแบบ ทิ้งความสนุกสนานกับเพื่อนฝูง มาใช้ชีวิตคู่ที่ลำบาก ต้องอดมื้อกินมื้อ เพราะทางบ้านของฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ละเดือนพ่อแม่ส่งเงินมาให้นิดเดียว ไม่พอใช้เลยต้องอดออม จนกระทั่งขึ้นปีที่ ๔ ฉันกับเขาต้องห่างเหินกัน เพราะต่างคนต่างก็ต้องไปฝึกงาน ฉันก็มาคบกับผู้ชายคนใหม่อีกคน เขาก็รู้! แต่ยังทนอยู่ด้วยกัน พอเรียนจบ ฉันเก็บของกลับบ้าน เขาไม่ช่วยฉันขนเลย เขาเริ่มเมินเฉย สงสัยว่า เขาคงอยากเลิกกับฉันแล้ว

ฉันกลับมาบ้าน เพื่อรองาน ส่วนเขาเองก็ติดต่อมาบ้าง แต่รักแท้อย่างไรก็ตาม เมื่ออยู่ห่างไกล ก็ต้องแพ้คนใกล้ เขาได้งานทำที่วิทยาลัย และไปคบกับหญิงรุ่นน้องที่เรียนชั้นเดียวกัน ฉันรู้สึกเจ็บใจมาก เสียใจมาก ยอมรับว่า รักเขาจนไม่ลืมหูลืมตา ไม่สนใจอะไรเลย มาคิดอีกทีหนึ่ง เขาเคยมาที่บ้านฉัน คงเห็นว่า บ้านฉันยากจน เขาจึงไม่สานสัมพันธ์ต่อ

หลายคนบอกว่า หากย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่แก้ไขอะไรในอดีต เพราะเราเลือกชีวิตแบบนั้นเอง แต่สำหรับฉัน หากย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่รัก จะไม่ชอบผู้ชายหน้าไหนเลย ถ้าเป็นไปได้ ถ้าจะชอบ ก็แค่แอบชอบเขาพอให้หัวใจกระชุ่มกระชวยบ้างแค่นั้นก็พอ จะไม่ตาบอดไปรักเขา ชอบเขาจนหัวปักหัวปำแบบนี้

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะตั้งใจศึกษาเล่าเรียน เพราะจะได้มีอนาคตที่ดีกว่านี้ มีการมีงานที่ดีทำ ให้สมกับที่พ่อแม่ลำบากลำบนส่งเงินให้ลูกเรียน แต่นี่ลูกสาวกลับมัวแต่บ้าผู้ชาย ไม่สนใจเรียน โชคดีนะที่ไม่ท้อง โชคดีนะที่ไม่ติดโรคให้พ่อแม่อับอายขายหน้า และไม่ได้ทำแท้งให้เป็นบาป

ตอนนี้ เห็นคู่หนุ่มสาว น้องๆ นักศึกษา แล้วคิดถึงตัวเอง ตอนนั้นฉันนี้โง่จริงๆ ตาบอดรักไม่ลืมหูลืมตาอยู่ตั้ง ๔ ปี รักในวัยเรียน ๑๐ คู่ จะคบกันยาวนานจนได้แต่งงานกันจริงๆ จะถึง ๑ คู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ตอนนี้ฉันคิดว่า การคบการเลือกคู่ครอง เราน่าจะเริ่มในวัยทำงานมากกว่า เพราะทำงานหาเงินได้ด้วยตนเองแล้ว มีความคิดความอ่าน และได้ศึกษาดูใจกันมากพอแล้วเท่านั้น รักในวัยเรียนเป็นรักฉาบฉวย ไม่ใช่รักแท้ ไม่จีรังยั่งยืน ไม่แน่ไม่นอน พอจบการศึกษาจนได้รับในปริญญา ต่างคน ต่างก็ไปตามวิถีทางของใครของมัน ที่เคยสัญญิงสัญญากันไว้ ก็สลายหายไปหมดสิ้น แม้ผู้ใหญ่ที่มีการศึกษาสูง มีการงานมั่นคงยังประสบปัญหารักเป็นพิษ, รักล่ม, รักนุงนัง, รักยกครัว และอีกสารพัดรักพิษ ดังที่เป็นข่าวมากมาย แม้ตัวฉันเองก็ยอมรับว่ามักมากในกาม เท่าที่คบกับผู้ชายมา ก็เห็นชัดว่า เขาทุกคนก็มักมาก แล้วอย่างนี้มันจะจบลงตรงไหน บทสุดท้ายของรัก บทสุดท้ายของชีวิตคืออะไร...

อยากเตือนน้องๆ ที่อยู่ในวัยเรียนตอนนี้ บางคนอาจมีพฤติกรรมคล้ายฉัน ขอให้เลิกตาบอด...จงลืมตาได้แล้ว ในเมื่อหาความจริงความจังอะไรไม่ได้แล้ว การใช้ชีวิตโสด สบายกว่ากันเยอะ...! ขอให้คิดถึงตัวเอง คิดถึงหัวอกของพ่อแม่ คิดถึงอนาคตข้างหน้าให้มากๆ กลับไปตั้งใจเรียนเถอะ อย่าเอาอย่างพี่เลย

“ เก่งจริงนะคุณหนู ปลื้มใจจัง ข้อเขียนล้วนไพเราะงดงาม เป็นสัจจะธรรมะ เป็นข้อเขียนของผู้มีปัญญาอย่างแท้จริง เชื่อว่าคุณหนูจะได้พบหนทางอันประเสริฐ กามหยาบๆ ของมนุษย์มีแค่นี้แหละคุณหนู ซ้ำมีพิษร้าย ขอเชิญคุณหนูแสวงหากามอันเป็นทิพย์ที่ยอดเยี่ยมตามทางของพระอริยะเถิด ”

......พระเกษตร ปคุโณ