๑. ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ (รู้ละลึกชาติก่อนได้) คือความสามารถในการโน้มน้อมจิตไปเพื่อละลึกชาติ ย่อมละลึกชาติก่อนได้เป็นอันมาก คือละลึกได้ชาติหนึ่งบ้าง... สองชาติบ้าง... สิบชาติบ้าง... ร้อยชาติบ้าง... แสนชาติบ้าง... ตลอดกัป (ตั้งแต่โลกเกิด ถึงโลกพินาศ)บ้าง... หลายกัปบ้าง ว่าในภพโน้น เรามีชื่อ, มีโคตร, มีผิวพรรณ, มีอาหาร, มีความสุขความทุกข์, อย่างนั้นๆ มีอายุเท่านั้นๆ ตายจากภพนั้นแล้วไปเกิดในภพอื่น ต่อๆไป ย่อมละลึกได้ พร้อมทั้งกิริยาอาการของชีวิตในครั้งนั้นๆ
    ๒. จุตูปปาตญาณ (รู้การตาย การเกิด) คือความสามารถในการโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้ เพื่อเห็นหมู่สัตว์กำลังตาย, กำลังเกิด, เลวบ้าง, ประณีตบ้าง, ผิวพรรณดีบ้าง, ผิวพรรณทรามบ้าง, ได้ดีบ้าง, ตกยากบ้าง ด้วยตาทิพย์อันบริสุทธิ์เกินตาของมนุษย์ทั่วไป ย่อมรู้เห็นหมู่สัตว์เป็นไปตามกรรมว่า ผู้นี้ประกอบด้วยกายทุจริต วาจาทุจริต มโนทุจริต ติเตียนพระอริยะเจ้า เป็นมิจฉาทิฐิ ยึดถือกระทำด้วยอำนาจมิจฉาทิฐิ ตายไปย่อมเข้าถึงอบาย, ทุคติ, วินิบาตนรก
ส่วนผู้ที่ประกอบด้วยกายสุจริต วาจาสุจริต มโนสุจริต ไม่ติเตียนพระอริยะเจ้า เป็นสัมมาทิฐิ ยึดถือกระทำด้วยอำนาจสัมมาทิฐิ ตายไปย่อมเข้าถึงสุคติสวรรค์
   ๓. อาสวักขยญาณ (ทำกิเลสให้สิ้น) คือความสามารถในการโน้มน้อมจิตไปเพื่อรู้เห็นทุกข์, เหตุของทุกข์, ความดับทุกข์, และทางดับทุกข์ ย่อมรู้เห็นอาสวะ(กิเลส), เหตุของอาสวะ, ความดับอาสวะ, และทางดับอาสวะ จิตย่อมหลุดพ้นจากอาสวะทั้งปวง เมื่อจิตหลุดพ้นแล้วก็รู้ว่าหลุดพ้นแล้ว การเกิดอีกของเราสิ้นแล้ว พรหมจรรย์เราอยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำสำเร็จแล้ว