ครั้งหนึ่งพระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวันใกล้กรุงราชคฤห์ ครั้งนั้นมีนักรบคนหนึ่ง เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมแล้วนั่งสนทนากับพระองค์ เขาทูลถามพระผู้มีพระภาคว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เคยได้ฟังนักรบผู้เป็นอาจารย์ และอาจารย์แต่เก่าก่อนกล่าวว่า นักรบคนใดทำการรบสงครามทำคนให้ตาย ผู้นั้นเมื่อตายไปย่อมไปเกิด เป็นเทวดาผู้กล้าหาญ ในข้อนี้พระองค์จะตรัสว่าอย่างไร พระเจ้าข้า?”
พระผู้มีพระภาคทรงตรัสว่า “อย่าเลยคุณนักรบ ข้อนี้จงพักเสียเถิดอย่าถามเลย” เขาก็ยังถามอีกเป็นครั้งที่สอง พระองค์ก็ทรงห้ามเสีย เขาก็ยังถามอีกเป็นครั้งที่สาม...
พระผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า “เจริญพร... คุณนักรบ เราห้ามท่านแล้ว แต่ท่านยังถามอยู่อีก เราก็จะบอกว่า นักรบคนใดทำการรบสงคราม เขาตั้งจิตไว้ไม่ดีว่า ผู้นี้จงถูกฆ่า ผู้นี้จงถูกแทง จงขาดสูญ จงพินาศ เมื่อเขาตายไปย่อมไปเกิดในนรก ถ้าเขามีความเห็นว่า นักรบคนใดทำการบสงครามทำให้คนตาย ผู้นั้นเมื่อตายไปย่อมเกิดเป็นเทวดาผู้กล้าหาญดังนี้ ความเห็นผู้นั้นเป็นความเห็นผิด แน่ะคุณนักรบ เรากล่าวที่ไป ๒ อย่างคือ การไปเกิดเป็นสัตว์นรกหรือเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน อย่างใดอย่างหนึ่งของผู้เห็นผิด”
เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสดังนี้แล้ว นักรบผู้นั้นร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหล พระผู้มีพระภาคตรัสว่า “แน่ะคุณนักรบ เราได้ห้ามท่านแล้วมิใช่หรือว่า อย่าถามเราเลย?”
นักรบได้กราบทูลว่า “ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ไม่ได้ร้องไห้เพราะพระองค์ได้ตรัสอย่างนี้กับข้าพระองค์หรอก แต่ข้าพระองค์ถูกนักรบผู้เป็นอาจารย์ และอาจารย์แต่เก่าก่อนหลอกลวงให้หลงมานานว่า นักรบคนใดทำการรบสงครามทำให้คนตาย ผู้นั้นเมื่อตายไปย่อมไปเกิดเป็นเทวดาผู้กล้าหาญ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญพระธรรมเทศนาของพระองค์แจ่มแจ้งยิ่งนัก พระองค์ทรงประกาศธรรมะด้วยปริยายเป็นอันมาก ประดุจหงายของที่คว่ำ เปิดของที่ปิด บอกทางให้แก่คนหลงทาง หรือส่องสว่างในที่มืด เพื่อให้ผู้มีดวงตาได้มองเห็นฉะนั้น ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์ขอถึงพระผู้มีพระภาค พระธรรม และพระภิกษุสงฆ์ว่าเป็นที่พึ่งที่ระลึก ขอพระองค์โปรดทรงจำข้าพระองค์ว่าเป็นอุบาสกผู้ถึงพระรัตนตรัยเป็นสรณะจนตลอดชีวิต ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
พระไตรปิฎกเล่ม๑๘ หน้า ๓๖๗